voetbalmania

Voorbije zondag de eerste match van de nationale voetbalploeg hier in Palestina! Het was de eerste officiele interland sinds de oprichting van het team, en in eigen Al Ramstadion in Oost-Jeruzalem!! Jammer genoeg slechts gelijkstand, 1-1 tegen Jordanie.

De nationale ploeg van Palestina, die tien jaar geleden door de FIFA werd erkend, speelde zijn interlands tot dusver in Jordanië of Qatar. Het nieuwe stadion werd gebouwd met de financiële steun van de FIFA.

Terug naar de schoolbanken!

Na alle verlofdagen en vakanties terug tijd voor het serieuzere werk!
Vandaag een bezoek aan de Meisjesschool van Ramallah, omdat ze daar een studentenparlement opgezet hebben. We willen een reeks artikelen schrijven over het werk van unrwa, en daar horen de scholen uiteraard bij. De kritiek die er vaak is, namelijk dat er haat zou gepredict worden in de klassen, willen we bij deze ook eens rechtzetten. Buiten het studentenparlement worden er ook lessen ingericht rond mensenrechten en tolerantie. Zowel op grote als kleine schaal, zoals respect hebben voor je klasgenoten, en hoe je conflicten op een geweldloze manier kan oplossen.
We kregen uitleg over de voorbije verkiezingen, een toneel, en een uitvoering van een nationale Palestijnse dans!

Succot oftewel loofhuttenfeest!

Dit is een feestweek! Twee dagen verlof aan het begin en aan het eind van de week.
Ik heb mijn succot in het Noorden doorgebracht, dichtbij de Libanese grens, in een kibboets. Jammer genoeg geen verlof, want ik was met de drieling! Alle dagen om half 6 op om voor die klein mannen te zorgen, maar het was wel tof. Het zijn lieve rakkers. En ze zijn met veel content he, die kunnen uren in het zwembad bezig gehouden worden met wat plastiek bekertjes en keukengerief, of de paardenwei/koeienstal een bezoekje brengen (waar ze dan lief aan de koe vragen of ze goed geslapen heeft:), of de goeie ouwe kussengevechten,.. al heeft het wel drie dagen geduurd voor ze doorhadden dat hooi eigenlijk wel tof is om in te ravotten...tsss, cityboys, wat doe je ermee :)

Succot is de viering van de woestijnreis van Moses. Overal in de stad (en bij religieuze mensen thuis) zie je een succa voor de restaurants. Dat is een soort van afdak. Religieuze mannen zijn verplicht om elke maal in zo'n succa te eten, voor vrouwen en kinderen is het minder streng. Ook in het hotel stond een succa, en het heeft wel iets, elke tafel begint logischerwijze op verschillende tijdstippen aan zijn maaltijd. Maar elke familie begint en eindigt die met gebedszangen, is wel interessant om dat amalgaan van gezangen te aanzien. Gebeden gaan gepaard met een ritueel waarbij een soort limoen samen met een speciaal soort takken langs alle kanten eens wordt geschudt. Waarbij vader het dan doorgeeft naar zoon... De drieling vonden de pannenkoeken echter interessanter :)

Yom Kippoer

Een week na de festiviteiten van het nieuwe jaar, gaat het er meer serieus aan toe. Op Yom Kippoer is het de bedoeling dat je je bezint over je zonden van het voorbije jaar.
Zelfs mijn flatgenoot, die helemaal niet religieus is, wou geen braspartijen, of zelfs maar een gezellige bijeenkomst houden..
Om niet te overdrijven, maar er was niemand in de straat! Alle vervoer wordt stilgelegd en zelfs de lichten transformeerden tot slechts pinklichten. Op shabbat zijn er ook geen bussen en religieuse mensen gaan niet met de auto rijden, maar buiten wat kalmer verkeer zie je toch nog iets of wat beweging. Vandaag lag werkelijk alles stil, zelfs de Arabische taxi's naar Tel Aviv reden niet! Voetgangers (en fietsers) maken hier danig gebruik van. Want in tegenstelling tot wat je zou denken, is dit geen rouwdag. Wit is de dresscode, en was eigenlijk een positief beeld als je iedereen op straat ziet in het wit.
Iedereen blijft op straat wat rondhangen na het synagoge bezoek, zonder oog te houden op het verkeer.
En daartussen dan onderstaande, uitgeput haar best doen om op de heuvel te geraken met een fiets waarvan 1 pedaal net was afgebroken !!

Rosh Hashana

Kickoff van een nieuw jaar! Volgens de Hebreeuwse kalender zijn we in het jaar 5769, dat eind september ingezet werd.
Het is dan de traditie om appels met honing te eten, om elkaar een zoet jaar toe te wensen.
Smakelijk iedereen!

Uitleg overbodig!!

OSO

Vandaag een dag "in the field", op sleeptouw genomen met de monitors. Zo'n 30 man gaat elke dag op pad om unrwa installaties en gebouwen te controleren, of alles in goede staat is, of het wel gebruikt wordt waarvoor het dient, etc...

Eerste bezoek was aan een kamp in Nablus, waar we een toer kregen door het kamp en daarna de meisjesschool bezochten. Onderweg kwamen we nog een voedseluitdeling tegen, waar vrouwen nog rondliepen in traditionele kleding. Daarna zijn we doorheen de Jordaanvallei gereden, om de Bedoeinen situatie te herzien.

Vergeten dat er een flash bestaat, zijn de foto's wat donker uitgevallen:) Spelen en uitzoeken wat het juiste licht is, is soms niet echt makkelijk!

Microfinance

Vandaag op stap met Salim, een collega in de microfinanciering afdeling. Wat dat wil zeggen? Wel, heel simpel, dat er aan kleine zelfstandigen een lening wordt uitgevaardigd zodat die enkele investeringen kunnen doen. Elke maand betalen ze dan een deel van het bedrag terug en wanneer alles afbetaald is, kan er opnieuw geleend worden, en voor een groter bedrag. Salim is verantwoordelijk voor de tevredenheid van de klanten. Of alles naar wens is, wat hij met het geld gedaan heeft, waar hij nog in wil investeren... Dat soort dingen.

Erg interessant, maar heel vermoeiend. Het is erg warm, en er was weinig eten en drinken voorhanden aangezien het Ramadan is! We bezochten eerst 4 klanten in Bethlehem, geitenboer, kaarsmakerij, klein buurtwinkeltje, en dan nog naar Hebron vertrokken. Dit was minder interessant, meubels en schoonheidssalon.

Vandaag kon de andere intern niet mee, dus na Ramadan neemt hij ons nog eens mee, om te filmen en ons ding te doen!

We werden vandaag begeleid door een fotograaf (met Canon, ik ben benieuwd naar zijn foto's), maar hier is een leuke herinnering in de kaarsmakerij:

Een dag in het leven van.. a UN worker

Dit moet ons volgende project worden. Het wordt tijd dat het positief werk van Unrwa eens in de verf gezet wordt en dus gaan we - liefst zo snel mogelijk - een reeks succesverhalen op de website zetten. Onderstaande zal daar dan telkens een videoclip van in elkaar flansen, die op de website zal verschijnen als die zwaar genoeg is. Anders zal ik eventueel voorstellen om alle verhalen te bundelen op 1 cd. Binnenkort is het "UNRWA 60 jaar", en dat moeten niet alleen de negatieve levensomstandigheden van vluchtelingen aan bod komen. Dat er een meisje vanuit een van de unrwa scholen nu begint aan een doctoraat op Harvard, is ook het vernoemen waard, niet?

We zullen onder andere op bezoek gaan in scholen, de mobiele kliniek meevolgen, en hopelijk ook de mobiele tandartszetel (die dan opgezet wordt in een Bedoeinentent).

Die dingen zullen waarschijnlijk ook makkelijker te monteren zijn dan alle verschillende aspecten in kaart brengen van een circus...

Wordt vervolgd!

Aan de slag als montageur

De voorbije 2 dagen aan het knutselen met alle footage van het circusschooltje. En het is niet zo gemakkelijk.. goeie beelden deleten wegens tijdsgebrek...het gebeurt met veel spijt! :)

Ik hoop toch een deftige clip in elkaar te steken, en voor persoonlijk gebruik maak ik wel een uitgebreidere versie, want ik heb de indruk dat dat veel gemakkelijker zal zijn! Alhoewel, alle aspecten vloeiend in elkaar laten overgaan zal ook niet zo snel gaan denk ik, de problemen met checkpoints, hun shows, de kinderen, de artiesten, de invloed op kinderen, de invloed op de maatschappij..

Voor de website wil ik 10 minuten forceren, maar zelfs YouTube heeft dezelfde tijdslimiet.. En ik zit daar nu al over en ik heb nog niet eens 2 hoofdpersonages geintroduceerd.. Dat wordt nog veel knipwerk :(

Little Guys

Mijn eeuwige broodwinning hier in Jeruzalem, de drie “little guys”.

Ze zijn vandaag drie geworden, en geef toe, het zijn echte schatjes. Al beginnen ze wel hun kuren te krijgen, amai! Als je iets opruimt en het ligt niet op de juiste plaats, zal je het rap horen. Maar dit kan ook schattig zijn, wanneer ik hen vraag om schoenen aan te trekken, wordt ik er vriendelijk op gewezen dat het sandalen zijn, geen schoenen. Schoenen dat is voor in de winter :) Maar ondanks hun moeilijke trekjes soms, zijn het echt welopgevoede jongens, en luisteren erg goed. Vooral “Ima (hebreeuws voor moeder) says yes” is een veelgebruikte zin, voornamelijk door henzelf! Het zijn nogal klikspanen :) En discussieren dat die gasten kunnen, niet te doen! Ik moet alleen zorgen dat ik niet teveel overneem, want hun catchy engels dringt snel door.. soms zeggen ze “Actually, avital is sleeping now”, met de nadruk op Actually.. Dat heb ik dus al overgenomen, en ook “So, So Much”, en Adin’s laatste kuur is al neuriend antwoorden met “uhu” en “u-u”, nogal moeilijk fonetisch weer te geven, maar dit weekend betrapte ik mezelf erop dat erg vaak te doen :) Omgekeerd probeer ik hen wat Nederlands bij te brengen, maar verder dan “voeten” en “een klein beetje” ben ik niet geraakt :)

Adin

Eli

Daniel

En goed nieuws, want vorige week was mijn allerlaatste ochtend!! Op vrijdag hebben ze vanaf nu school, dus ik hoef niet meer om 6u uit mijn bed (wel om 8u om te gaan werken, maar is beter dan 6 he), om vervolgens die gasten 3u in het park bezig te houden! Enkel zondagmiddag vanaf nu, en soms eens een vrijdagnamiddag, dan is er meer volk in het park en als ik weet dat het korter is, ben ik zelf veel energieker en aangenamer voor hen:)
Ik moet hen dringend aan een lief helpen!!

Nieuwste aanwinst van de familie, Avital!

Olmert weg, Livni in?

Polititieke stabiliteit lijkt wel een illusie in Israel.

Amper na 2 jaar moet de Eerste minister zijn ambt vroegtijdig beeindigen. Hij maakte dit enkele weken geleden bekend, maar velen zagen het aankomen, en noemen het zelf onvermijdelijk. Hij wordt ervan beschuldigd schuldig te zijn aan corruptie en Olmert heeft dan ook zelf de beslissing genomen om op te stappen.

Men hoop wel dat het vredesproces hierdoor niet in gedrang komt en dat zijn opvolger ook de wil heeft om de dialog in leven te houden.
Olmert zal opstappen nadat de partij een nieuwe leider verkozen heeft. Hoofdkandidaten zijn Shaul Mofaz, transport minister maar een koppigaard is als het op nationale veiligheid aankomt; en Tzipi Livni, een centrale pragmaticus. Deze laatste is hoofd van de onderhandelingen tussen Palestijnen en Joden.. Wanneer Mofaz verkozen wordt zal het beleid opnieuw rechtser worden. Kan de verkozene geen coalitie vormen, dank omen er nieuwe verkiezingen, met een voorsprong van Netanyaghu in de polls. Netanyahu is nog veel rechtser dan Modaz dus laat ons hopen dat het nooit zover komt!!

Olmert zelf ligt onder zware druk wegens de oorlog in Libanon 2 jar geleden, en hij heeft deze druk nooit van zich af kunnen schudden.

Nieuwe liefde

Enkele dagen nadat ik was begonnen met de stage merkte ik iets intrigerends op in het kantoor. Stil, in een hoekje, bijna onopmerkbaar. Mijn hart ging enkele slagen sneller toen ik haar zag blinken, en ik kon mijn ogen er niet vanaf houden! Nog dezelfde avond heb ik haar meegenomen naar huis, om uit te proberen..
Het kantoor is namelijk in het bezit van een Nikon D200!! Een reflexcamera, ongelofelijk! Ik ben al een tijdje aan het twijfelen welke camera ik me zou aanschaffen, en dit is een uitgelezen kans om die “machine” eens te testen! Heb meteen de handleiding gedownload en moet zeggen.. kwaliteit is echt super!
De komende drie maand zal ik er dan ook van profiteren om het zoveel mogelijk mee te nemen naar huis, zodat ik wat kan experimenteren :)

Het circus

Wat ik zoal doe..

Ik assisteer de filmmaker, maar ben gezeteld in het Public Information kantoor. Zij staan in voor alle publicaties, kalenders, postkaarten, folders, de website, fototentoonstellingen .. dat soort dingen. Dus wanneer mijn college wat aan het prutsen is met Photoshop, probeer ik wat mee te pikken. Ik kwam er nooit toe om er zelf aan te beginnen, dus een kenner naast mij is erg handig!
Ze hebben me ook ingelijfd om het Media Review te doen. Ik moet hier al om 8u zijn verdorie! Alle kranten en nieuwsagentschappen doornemen, en alle links ivm Palestina en Unrwa doorsturen.. Ik hoop dat mensen het ook lezen en dat ik niet voor niets zo vroeg uit mijn bed kom!

De stage valt goed mee, en mensen hier zijn supervriendelijk (Amerikaanse stijl he), maar de filmmaker is nog niet echt gestart met productie, we zijn nog aan het brainstormen over goeie verhalen.. Wat redelijk traag verloopt, want hij moet constant weg :) Ik zit dus voornamelijk vast in het kantoor, wat kleine dingen te doen…Ene dag wat drukker dan de andere, je kent het wel :) Hopelijk kunnen we beginnen filmen rond midden September.

Heb ondertussen wel mijn eigen verhaal kunnen ontwikkelen, over het Palestijns circusschooltje in Ramallah, Palestina, getiteld “Artists Under Siege”. De echtgenote van de organisator is een Vlaamsche dus dat was een leuke meevaller… Al moest het Nederlands even wennen :)
We zijn gaan filmen met een Australische journaliste, die zo vriendelijk was om me haar tapes te laten gebruiken. Zo kan ik ons beide opnames vergelijken, en zien waar ik kan verbeteren. Ik had gehoopt eerst wat ervaring op te doen met Johan maar zelfs nu hij hier is, is hij niet echt van plan ons te vergezellen. Het is mijn verhaal, mijn film. Hij gaat me volgende week tonen hoe de monteer software werkt, en that’s it! De hele montage is voor mijn rekening, ik moet zelf beslissen hoe ik het zal structureren, opbouwen,… Hij zegt dat de beste manier om te leren is gewoon dingen uit te proberen en zien wat je ligt. Waar hij gelijk in heeft, maar uitzoeken hoe de camera werkt en welke opties er allemaal opzitten is niet eenvoudig, en monteren is echt niet zo simpel als het eruit ziet.. Nu ja, we gaan samen nog wel gaan filmen binnen een paar weken, dus komt wel in orde. Ik ben al wreed content dat ik deze mogelijkheid krijg, want ik denk niet dat dit materiaal echt bruikbaar is om cd’s van te drukken. Het zal op de website komen, en voor mezelf maak ik wel een langere versie, zal het wel op youtube proberen publiceren :)
Grappig is dat ik zelf een assistente heb! De andere stagair, die meer schrijfwerk doet enzo, heeft voorgesteld dat ze me wil helpen monteren enzo. Cool.

Volgende prioriteit, is dringend met een ander verhaal op de proppen komen, want ik kan alleen savonds monteren, als Johan naar huis is. Dus kan ik tenminste overdag een ander verhaal beginnen uitpluizen… En zelfs als ik met hem begin te filmen, hoop ik wat tijd te hebben om eigen dingen te doen. Als ik dan toch altijd savonds kan monteren… Pfff lange werkdagen zeg!

Ideeen zijn welkom!!

Het werkleven

Het verhaal van mijn stage begint weer goed:)

Ik had weeral eens gereageerd op een oproep, deze keer van UNRWA, het VN agentschap dat instaat voor de zorg van vluchtelingenkampen in Palestina, Libanon, Syrie en Jordanie (www.unrwa.org)

Aangezien erbij stond dat het dringend was, ben ik mijn gegevens ook persoonlijk gaan afgeven. Blijkbaar zijn de werkdagen hier heel kort, want iedereen van het kantoor was al naar huis! De veiligheidsman beloofde me echter dat het zou terechtkomen bij de juiste afdeling.
Net wanneer ik mijn hoop op een stage lichtjes aan het verliezen was, kwam het verlossende telefoontje. Of ik kon langskomen voor een gesprek. Natuurlijk, wat dacht je?? Direct Christophe gebeld, hij is namelijk mijn raadgever op dat gebied, waarvoor velen dank :)

Het interview ging vlotjes, was heel vriendelijke madam. Alleen zochten ze iemand met moedertaal Brits Engels, dus ik kwam niet in aamerking, maar toen ik vernoemde dat ik met Icahd een documentaire gemaakt had, stelde ze voor dat ik eventueel de filmmaker kon helpen. Op het eind van het gesprek vermeldde ik dat ze mij altijd mochten contacteren mocht er iets vrijkomen, want dat ik me in de toekomst toch wil richten op projecten en communicatiestrategieen. Ze keek me aan met grote ogen, want deze afdeling doet blijkbaar geen projecten! Maar ik had het gelezen op de website… maar zij hadden enkel gepubliceerd in de unief van Cambrigde. Na wat over en weer geblabber, werd het duidelijk dat ik….op het verkeerde interview was!! Kan je dat nu geloven??
De veiligheidsmannen hadden mijn info daar afgegeven omdat dit het kantoor was dat meestal stages aanbiedt, maar mijn stage was dus ergens anders.

Anyway, na enkele dagen kreeg ik een email of ik geinteresseerd was om de stage te doen met de filmmaker. Cool niet?

Van het ene naar het andere...

Mijn zoveelste verhuis hier.. maar niet ver deze keer, in dezelfde straat:)

Opnieuw met 2 andere flatmates (nog altijd Adam, de stakker), maar ik heb de benedenverdieping eigenlijk voor mij alleen. Met een zalige grote keuken, grote living (waar we dringend meubels in moeten zetten, in plaats van onze 2 armtierige sofa's) en 3 terrassen! Nu ja, is wel tof, maar we zitten in een huis nu dus we zijn ons zicht over de buurt jammer genoeg kwijt. En nu we beneden wonen, merken we ook op dat er heel wat raar volk in onze buurt loopt. Iemand vroeg me zelfs of ik in de "villa" woonde... Ik wou dat het waar was! :)

Mijn geluk is dat mijn kamer tenminste afgesloten is.. Adam heeft een prachtige kamer, afgewerkt met hout, maar is eigenlijk de zolder en hij moet het dus zonder deur doen! Ook is de afsluiting met Noa's kamer niet erg goed.. Ben benieuwd hoe die 2 het gaan uithouden!

En ons huis is altijd bevolkt, al de katten in de buurt hebben het tot hun uithangplaats gebombardeerd! Die generen zich voor niets!! We moeten dringend wat netten voor de ramen hangen...

Ai Ai Ai

Het moet mij weer overkomen! Onderweg naar mijn wekelijkse babysitnamiddag ben ik geraakt door een auto! Met fiets en al zijdelings over de motorkap maar toch een deftige landing kunnen forceren. Enkel mijn voet was ergens blijven hangen, waardoor ik een klein litteken rijker ben. Kon 2 weken moeilijk lopen, en ook nu nog voel ik het soms trekken. En jeuken!
Omdat ik hier geen verzekering heb, kreeg ik bijna geen behandeling en toen de draadjes eruit moesten gingen ze meer dan 100 euro aanrekenen! Ik dacht dat dokters medelievender waren, maar uiteindelijk beseften ze toch dat dat overdreven was (voor ocharme 4 draadjes). Nu nog wachten op de uitkering van het verzekeringsgeld van de bestuurder :)

Tractorrage

Het was lang geleden dat er terroristische activiteit plaatsvond in Jeruzalem, maar enkele weken geleden ontstond er toch opnieuw opschudding in de heilige stad...

Op mijn gemak wat aan het zappen geslagen, toen ik opeens een zender passeerde met beelden van een straat die me bekend voorkwam. In Jaffa - een hoofdstraat in Jeruzalem en 5 minuten van waar ik woon - was er blijkbaar iets aan de hand, mensen liepen in paniek rond een omgekantelde bus, sirenes langs alle kanten en zelfs helicopters. Jammer dat ik het Hebreeuws niet verstond (zo ver ben ik nog niet), maar beelden spreken soms voor zich, en door alle commotie was het snel duidelijk dat dit geen "normaal" ongeluk was.

Blijkbaar was een Palestijn met een bulldozer opzettelijk ingereden op 2 auto's en een bus. Hij was op dat moment aan het werk op een werf (aanlegging van een treinspoor), nabij het centrale busstation. Medische diensten spreken van 22 gewonden en 3 doden. Hij zou geen banden hebben met militante Palestijnse bewegingen.

Met verstomming zag ik daarna hoe 2 mannen naar de bulldozer liepen, de bestuurder probeerde overheersen, maar hem dan uiteindelijk doodschoten! En dat werd getoond op TV, in de middag !! Ongelofelijk!

Enkele dagen daarna hetzelfde tafereel. Op een druk kruispunt, in de late namiddag, reed een bulldozer express in op een bus en ramde daarbij eerst 4 auto's. Opnieuw enkele doden en 24 gewonden. Opnieuw werd de bestuurder doodgeschoten. Als ik me niet vergis door een burger, maar natuurlijk, legerdienst is hier verplicht dus waar wordt de grens getrokken? (maar aangezien mensen hier met geweren gewoon op straat lopen, denk ik dat dit ook wel maatschappelijk aanvaard is)

Beide daders waren in het bezit van een Israelische ID, en dit brengt het hele debat over de paspoorten en rechten van Palestijnen wonend in Oost Jeruzalem weer op gang. Want met een Israelische ID hebben ze toelating om te reizen, werken etc. in Israel. Israeli's zeggen nu natuurlijk dat ze gebruik maken van al hun vrijheid en dat dit beperkt zou moeten worden. Tegen hen zou ik zeggen dat ze dringend eens op bezoek moeten gaan naar Oost Jeruzalem. Gelijke rechten en diensten hebben ze daar helemaal niet! Een eenvoudig voorbeeld is dat er bijna geen afvalophaling is en slechts 12 percent van de gemeentebelastingen gaat naar dat deel van de stad. Ook op andere vlakken worden ze veelal gediscrimineerd, een ander voorbeeld is de huisvernielingen en hoe moeilijk het is om bouwvergunningen te krijgen. Terwijl ze ermee rondgooien in het Westelijk deel.Het wordt nu afwachten of de gemeente de woning van de daders zal vernielen of niet. Dit is meestal de straf, om andere af te schrikken. Maar ondertussen hebben de weduwe en kinderen geen dak boven het hoofd en vaak zijn ze niet eens op de hoogte van de plannen van hun familielid. Deze "Collective Punishment" is een gaat in tegen internationaal humanitair recht, maar zelfs vele burgers in Israel vinden dit soort handelingen doodnormaal en een goed afschrikkingsmiddel. Ik ben er niet zo zeker van dat iemand die zo wanhopig is om zichzelf op te offeren nog voor rede vatbaar is en zich laat afschrikken door zo'n beleid. Ben benieuwd wat er uiteindelijk zal beslist worden...Vele Palestijnen wonend in Oost Jeruzalem hebben trouwens geen Israelische ID, maar zijn "permanente verblijvers" in de stad. Het grote voordeel (in vergelijking met Palestijnen van de Westoever) is dat ze kunnen werken en wonen in Jeruzalem zonder speciale toelating aan te vragen. Ze hebben sociale rechten en kunnen stemmen op gemeentelijk niveau, niet nationaal. Het grote nadeel is dat wanneer iemand met een Jeruzalem ID iemand leert kennen met een Westoever ID, hij waarschijnlijk zal moeten verhuizen en al deze rechten opgeven. Momenteel zijn er 10.000 families die op deze manier niet herenigd kunnen worden. Verhuizen is niet altijd mogelijk, oa. de werkloosheid in Palestina is zeer hoog...

Maar ik ben aan het uitwijden...

Een klein detail.. Op het tijdstip van de tweede aanslag, was Barack Obama in Jeruzalem. Om maar niet te zeggen dat dit een kleine boodschap was aan het adres van de hopelijk aanstaande president dat het vredesproces nog niet echt in volle glorie overheerst..

Update!!

Opnieuw een update! En deze keer beloof ik om het langer uit te houden... Ik zal ook - hopelijk - interessantere dingen te vertellen hebben, aangezien ik een goeie stage te pakken heb.. !!
Enjoy!

What the F...?

"Precies twee jaar geleden werd Rickman door de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice aangesteld als speciale antisemitismegezant. Zijn taak is wereldwijd racisme tegen Joden in kaart te brengen. Sinds zijn aanstelling bezocht Rickman 21 landen."

Misschien kan ik aangesteld worden om de moslimhaat, vrouwenhaat of beter, holebihaat wereldwijd in kaart te brengen?? Zouden ze niet beter eerst de racistische problemen in eigen land aanpakken?
tssss

Roeping gewenst??

THE HEBREW SHEPHERD”
OBJECTIVE: TO INCREASE THE AREA OF JEWISH SETTLEMENT IN THE LAND OF ISRAEL,
particularly in Judea and Samaria, by creating goat herds shepherded by Jewish Shepherds
To deepen the Jewish People’s connection to the Land, and increase peace and security
* In Practice: We wish to create goat herds in various places throughout Judea and Samaria
Everyone can either be:
- The Shepherd: who takes it upon himself to look after a herd and take it to pasture every day
- The Part-Time Shepherd: to take a tour of duty in outing a herd to pasture or in filling-in for a Shepherd according to need
- The Sponsor: to purchase a goat(s) for the herd and pay a monthly contribution to the day-to-day expenses (one goat, that remains the Sponsor’s property, costs 800 NIS) - Shepherd’s salary + day-to-day expenses: 60 NIS/month

Wie voelt zich geroepen??
Papa? Tom? Mama? de Oma?

Independence Day aka Al Nakba?

Vorige week een speciale gebeurtenis in Israel. Eindelijk was de dag aangebroken waar hier al maanden naartoe geleefd werd.. Overal in het straatbeeld werd je ermee geconfronteerd, wapperende vlaggen (inclusief uit ramen en auto's), versierde gebouwen en winkels, muziekshows.. Iedereen zal het geweten hebben, Israel bestaat 60 jaar!

De dag zelf waren overal groot opgezete spektakels bij te wonen, zoals op het Rabin plein in Tel Aviv, waar duizenden mensen de Hatikva (nationale lied) meebrulden. Overal in de stad waren openluchtoptredens, lasershows en zelfs een airshow op het strand. Vanop ons dak kon ik het vuurwerk in alle delen van de stad volgen. Israel was in feeststemming.

En waarom niet? Tijdens de openingsceremonie werd nogmaals beklemtoond dat de oprichting van een joodse, democratische rechtstaat een verwezenlijking is waar Israeli's trots op mogen zijn. Een statement waar de overgrote meerderheid van de bevolking het ongetwijfeld mee eens is. Misschien is dat ook zo, want Israel rond 1900 was slechts bevolkt door ongeveer 700.000 Arabieren (en ook toen al enkele joodse inwoners) met voornamelijk een weinig ontwikkeld woestijn- en bergachtig landschap. Vandaag is Tel Aviv een stad met bijna 400.000 inwoners en Jeruzalem zelfs 700.000 (wegens politieke verschillen, want als je alle suburbs bij Tel Aviv rekent, zoals men in Jeruzalem ongetwijfeld doet wegens de noodzaak van een joodse meerderheid in de stad, kom je uit bij het dubbele). Anno 2008 heeft Israel meer dan 7 miljoen inwoners.

Echter, als je de hele historie erbij neemt, vraag ik me af of er echt reden tot zoveel vreugde is?

Want waar de Israelieten blijkbaar minder bij stilstaan, is dat er ook een andere kant van het verhaal is. Enkele kilometers verder betekent de onafhankelijkheid van Israel iets heel anders, er heerst geen uitbundige vreugde, integendeel. Palestijnen herdenken dan de Al Nakba, ofwel "de catastrofe". De bezetting startte misschien wel in 1967, maar 1948 was het begin van continue verdrijving, en strijd om land.

Op 15 mei 1948, een dag na de onafhankelijkheidsverklaring, vielen de Arabische buurlanden Israel binnen. Deze legers warden echter snel overwonnen en in dit proces vernietigde Israel meer dan 400 dorpen en vluchtten 700.000. Wel, gevlucht of verjaagd, de term hangt af van de versie natuurlijk. De mythe blijft in Israel sterk hangen dat de Arabieren vrijwillig gevlucht zijn (met de idee van een Arabische overwinning in het achterhoofd… maar waarom vluchten als je denkt dat je gaat winnen?), maar als je de feiten erbij neemt is die stelling moeilijk houdbaar. Je hoeft alleen nog maar de verdere geschiedenis diagonaal te doorlopen gezien alle pogingen sindsdien om de Palestijnen te verdrijven en hen het leven moeilijk te maken. Echt gewenst zijn ze toch niet heb ik lichtjes de indruk. Hun achtergelaten woningen werden al snel vernield of ingenomen door Israelieten. Daarnaast werden ook massamoorden uitgevoerd op Arabische dorpen, de bekendste zijnde Deir Yassin (dicht bij Jeruzalem). De eerste VN resolutie die opriep tot weerkeer wordt tot op vandaag genegeerd, zodat het aantal wereldwijd gegroeid is tot meer dan 5 miljoen Palestijnen. Vreemd genoeg kunnen joden, waar ook ter wereld, zich ten alle tijden in Israel komen vestigen.

Had de oorlog van 1948 vrede tot gevolg gehad, was dit waarschijnlijk een kort hoofdstuk geworden in geschiedenisboeken. Hoeveel naties zijn immers niet geboren door (burger)oorlog of verdrijving van volkeren? Echter, deze tragedie van 1948 blijft tot op vandaag gevolgen hebben. Ten eerste is het vluchtelingenprobleem een enorme struikelblok tijdens alle vredesprocessen.

En eigenlijk is de situatie er sindsdien alleen nog maar slechter op geworden. Annexatie van land, de bezetting in 1967, schending van mensenrechten, en niet te vergeten de muur. 1948 was het begin van een lange Palestijnse lijdensweg. Ook voor Israel is het een tragedie gebleken, met een bevolking die leeft onder constante dreiging van zelfmoordaanslagen en raketaanvallen. Was die onafhankelijkheid werkelijk de moeite waard? Ik vraag me af hoe de situatie er vandaag zou uitzien hadden beide partijen in 1947 tot een overeenkomst gekomen…. (Het VN verdeelplan werd toen door de Arabieren afgewezen wegens te oneerlijk).

Aan de andere kant van het land heerstte dus weinig feestvreugde. Jammer genoeg komt daar aan Israelische kant niet aan bod. In Jeruzalem worden de meeste verzoeken tot het houden van een minuut stilte voor de Palestijnse slachtoffers gewoon geweigerd. Vorig jaar leidde dit nog tot een kleine rel op de universiteit. Dit jaar mocht gelukkig in het Oostelijk deel (waar geen enkele Israeli het kan zien natuurlijk) wel een kleine optocht gehouden worden.

In de bezette gebieden, zijn wel enkele demonstraties gepland, en in een vluchtelingkamp nabij Jeruzalem werd de mars afgesloten met de oplating van 1000'en zwarte ballonnen. Dat de Palestijnen hoop verliezen was duidelijk, want de gebeurtenis werd amper gevolgd door enkele 100'en toeschouwers, en dat terwijl het kamp meer dan 10.000 inwoners telt!

Independence Day

Dat vorige week Onafhankelijkheidsdag in Israel gevierd werd, zal men in New York geweten hebben... Ter ere van de 60 jarige verjaardag werden enkele bekende koppen opgetrommeld om hun beste wensen over te maken via een billboard in Times Square.. Ongelofelijk toch?

Je kan onder andere Robin Williams en Tom Cruise herkennen... wie doet beter?

Salute to Israel

Sneeuw!

Als het een goed jaar is, sneeuwt het eenmaal per jaar in Jeruzalem... Dit is het resultaat!

Eindelijk

Het werd tijd dat ik hier nog eens iets uit mijn mouw kom schudden !

Met al de hanuka's, kerstdagen, en nieuwjaren was het een rustige periode.. op nieuwsgebied dan:)

Maar het nieuwe jaar is gestart, met volle moed! Eerst en vooral mijn artikel eens afwerken rond eermoorden. Met al die feestdagen kon ik de helft van de mensen die ik wou interviewen niet bereiken natuurlijk. Dus dat staat als eerste op de lijst van mijn af te werken dingen..

Ik hou jullie op de hoogte!